Rozwój szkolnictwa w Pasierbcu
W latach 1863-1874 (czasy zaboru austriackiego) zaborcom zależało na tym,aby społeczeństwo było niewykształcone. Dzieci i młodzież w tych czasach
pobierała naukę u wójta Gminy Pasierbiec–pana Stanisława Wiktora w jego domu. Były to bardzo trudne czasy, gdy spadł śnieg większość dzieci rezygnowała z nauki z powodu braku obuwia.
Dopiero po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku została zorganizowana Szkoła Ludowa. Na ten cel wójt Gminy Pasierbiec wydzierżawił swój stary dom.
Następny wójt pan Jakub Giza przystąpił do budowy nowej szkoły. Ludność dawała drewno ze swoich lasów, łamała i zwoziła kamień, i wykonywała roboty pomocnicze. Pensje z kasy gminy otrzymywali tylko majstrowie. W październiku 1931 roku oddano do użytku nowy, drewniany budynek szkoły. Był on mały i miał tylko jedną izbę lekcyjną (8x8m) oraz pokoik z kuchenką dla nauczycieli. Pierwszym nauczycielem i kierownikiem szkoły została pani Maria Pantuła. Mimo tego, że szkołę utrzymywała gmina, często brakowało pieniędzy na kredę i pomoce naukowe. Nauka odbywała się w klasach łączonych: I z II, III z IV. W klasie I dzieci uczyły się pisać rysikiem na tabliczkach. W okresie przed II wojną światową, kiedy wprowadzono obowiązek uczęszczania do siedmioklasowej szkoły podstawowej, dzieci z Pasierbca musiały uczęszczać do klas V i VI w Łososinie Górnej, a do klasy VII do Sowlin lub Limanowej.
W latach 1939-1945 podczas okupacji hitlerowskiej szkolnictwo średnie i wyższe było zakazane. W większych miastach powstały ośrodki tajnego nauczania. Pasierbiec był zbyt oddalony od tych miast, dlatego pasierbiecka młodzież była pozbawiona kształcenia. W sierpniu 1944 roku do Pasierbca przybył ks. kanonik Jan Bałys, wysiedlony przez Niemców proboszcz parafii Siemanówka pod Lwowem. Zorganizował on dla uczniów klasy VII potajemne nauczanie. Przerabiał z nimi materiał klas I i II gimnazjum. Uczęszczali na nie: Jan Dudziak (późniejszy ksiądz), Jan Kasiński (późniejszy ksiądz), Wacław Ociepka (późniejszy oficer WP), Stanisław Ptaszek (późniejszy działacz społeczny) oraz Stefan Rozum.
W roku 1947-1948 szkoła otrzymała drugiego nauczyciela. Mieszkanie nauczyciela zamieniono na drugą salę lekcyjną, aby było więcej miejsca. Później wynajęto, także izbę od pana Stanisława Wiktora. Po kilku latach wydzierżawiono jedno pomieszczenie w miejscowej mleczarni na salę do nauki, a do starej dobudowano dwa pomieszczenia ocieplane trotem.
W połowie lat pięćdziesiątych mieszkańcy Pasierbca przystąpili do starania się o budowę nowej szkoły. Niestety bez rezultatu, ponieważ działka, którą dysponowano była za mała (ok.16ar).
W tym czasie zaczęto opracowywać dokumentację na budowę drogi do Pasierbca, aby po jej ukończeniu można było rozpocząć budowę szkoły. W tych latach, dzięki staraniom ks. Władysława Rysia, przeprowadzono w Pasierbcu linię telefoniczną oraz włączono prąd dla mieszkańców.
W roku 1960 Komisja Powiatowa i Społeczny Komitet Budowy Szkoły uzyskali od rodziny Zofii i Mikołaja Kasińskich oraz pana Antoniego Knapika parcelę pod budowę budynku.
~Życie szkoły w latach 1965-1975~
W tych latach zajęcia dydaktyczno-wychowawcze odbywały się w starym budynku szkolnym. W szkole (już ośmioklasowej) pracowało 6-8 nauczycieli, a uczęszczało średnio 170 dzieci. Dodatkowymi zajęciami dla uczniów były: ZHP (Związek Harcerstwa Polskiego), kółko fotograficzne, kółko artystyczne, biblioteka szkolna oraz Szkolny Klub Sportowy.
